Isa sa mga kailangang pagdaanan ng isang mag asawa eh yung pakikitungo sa kanilang biyenan, nandyan na yung kailangan pakibagayan mo sila para maging maganda ang takbo ng relasyon nyong dalawa. Merong sa una pa lang alam mo nang hindi magkakasundo yung biyenan saka yung manugang, meron namang akala mo matagal nang magkakilala yung dalawa sa pagiging kampante sa isa’t isa, pero yung huli kong tinuran yun ata ang bibihira. Napansin ko kadalasan merong parang kung anong linyang humihiwalay lagi sa manugang sa kanyang byenan, kumbaga sa mac saka sa windows hindi sila compatible.
Hindi ko alam kung swerte na maituturing yung sarili ko dahil hindi ko na kailangang pagdaanan yung mga ganyang bagay. Sa limang taon naming kasal ni wifey, mga tatlo o apat na beses ko pa lang nakakasalamuha ang mga byenan ko, hindi ganung kahirap kung tutuusin dahil kung hindi man kami mag kasundo eh ok lang dahil di naman kami madalas magkasama. Saka yun talaga ang plano namin ni wifey nung una pa, na huwag tumira kasama ang mga magulang namin para walang pakialamanan. Hindi ko naman sinasabi na hindi maganda ang pakikitungo namin sa isa’t isa ng mga biyenan ko, kung tutuusin nga eh wala namang akong masamang narinig sa kanila tungkol sa akin, hindi naman sa pagbubuhat ng bangko pero mabait talaga akong manugang kahit magpa-survey pa kayo sa lugar namin.
Sa Isabela kasi nakabase yung mga magulang ni wifey, dun kasi ang negosyo nila, may parang lobster farm sila dun o kung ano mang tawag dun, kaya nung huling luwas nga nila dito eh sugpo ang pasalubong nila, ganyan sila magmahal sa amin. Bihira nga lang sila maligaw dito sa manila, mga once in a blue moon, di ko alam kung allergic sila dito o may kung ano silang kinatatakutan dahil halos lahat naman ng kamaganakan nila eh nandito na sa manila. Si wifey nga eh since grade 4 pa nandito pero sila nagpa-iwan dun, di mo rin naman sila masisisi dahil siguro nga mas masarap manirahan dun na malayo sa ingay ng syudad.
Mamang at Papang ang tawag ko sa kanila, ganun talaga pag ilokano, sa kanilang dalawa medyo mas magaan ang loob ko kay mamang, mas nakakausap ko sya at madalas din kaming makapag kwentuhan kumpara ke papang na madalas nakakausap ko lang kung tatanungin ko sya kung kumain na ba sya o kaya magpapaalam ako para pumasok sa opisina, ganung ka-kaswal, hindi ko alam kung me kinalaman yun sa pagpapalagayan namin ng loob sa isa’t isa o dahil lang ba sa masyado akong nai-intimidate sa tatoo nya sa magkabilang braso.
Minsan tuloy kahit gusto ko syang tanungin kung ano ang scientific name ng mga sugpo eh hindi ko magawa, hindi rin naman sya yung tipo ng tao na lalapit sayo at kakausapin ka, medyo suplado rin sya sa personal at kailangan ikaw ang unang magbitiw ng salita para mo sya makausap, para syang MS Dos at dun ako nahihirapan, oo sa MS Dos at dun sa ugali ni papang na ganun, hindi naman din pwedeng sabihin ko na dahil sa natatakot ako sa kanya o ano, sabihin na lang natin na malaki ang binibigay kong pag-galang sa kanya… lalo na sa mga tatoo nya.
Inaasahan ko na naman yun sa kanya, ganun naman talaga ang mga tatay sa mga manugang nilang lalaki, parang kailangan may mapatunayan ka munang kamangha-mangha o kagilagilalas para masabi nya na karapatdapat ka nga sa atensyong ibibigay nya para sa iyo. Eto siguro yung draw-back nung sinaunang panahon na kailangan pa ng lalaki na magsibak ng kahoy, mag igib ng tubig o mag bilang ng buhangin sa dalampasigan para lang masabi na ready ka na para sa kanilang anak, yung kaugaliang yun siguro yung gumuhit dun sa linyang sinasabi ko nung una, teyorya ko lang naman yun wag kayong ano…
Pero pinangako ko sa sarili ko na sa susunod na punta nila sa bahay mas bibigyan ko ng panahon na kahit papaano eh magkapalagayan kami ng loob ni papang, konting tulak lang siguro sa sarili ko at siguro mas makabubuting ragaluhan ko si papang ng long sleeves para kahit paano eh mawala ang atensyon ko sa mga tatoo nya, susubukan ko syang kausapin sa mga bagay na alam kong magiging interesante para sa kanya, gaya siguro ng tungkol sa mga sugpo, ng tungkol sa Isabela o kaya kung paano nya nakuha yung tatoo nya… naniniwala ako na meron talagang kung anong linya ang humihiwalay sa relasyon ng manugang sa biyenan, sabihin na lang natin na wala namang perpektong biyenan/manugang relationship, kung sino man ang magsasabing meron eh nagsisinungaling sya o kung meron man ang tawag siguro dun eh guni-guni.
